حسین حبی

دنیا که زیادی به آدم رو می‌کند، فراموشی می‌آورد …

اما …

امان از روزهایی که حافظه‌ی از دست رفته‌ی گم‌شده،

دوباره به جای خودش بازگردد …

من به عشقت زنده‌ام، این عشق را از من مگیر

کی کسی از سفره‌ی درویش نان برداشته؟
.
.
.

1. دلتنگی ….

2. حال دلم خوب نیست … مدام خواب آب می بینم …

3. امشب، می‌شود چند سال؟!!

4. واژه‌هایم از رمق افتاده‌اند … خودم هم …

|| قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّی آیَةً قَالَ آیَتُکَ أَلَّا تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَ لَیَالٍ سَوِیًّا… || سوره مریم، آیه10

|| هباءً مَنثوراً … || فرقان / آیه23

ظاهرش این است که داریم برای تو می دویم و کار می کنیم

و زحمت میکشیم…

اسمش این است که تمام این دویدن هایمان، فقط برای جلب رضایت توست …

اما باطنش را که بخواهی،

میان همه‌ی این دویدن ها آنچنان گرد و خاکی به پا کرده ایم که آن میان،

تَنــها تویی که گُم شـُـده‌ای …

و خدا هرگز خلاف وعده نکنــد …… (روم/6) 

|| وَعْدَ اللَّهِ لا یُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ ||

تکـــرار می کنم، و خـــدا … و خـــدا …

تــو هــم ای دل، آرام بــاش …

خود را خط باید زد

تا هر آنچه هست خدا باشد

«خود»ی که به درد «خدا» نخورد

بی خود است!

|| الهي و ربي من لي غيرك   ||

خدایا من بنده ی ضعیف تو ام.

همان که در طوفان ها، فریادرسی چون تو ندارد.

همان که روحش سیاهی را بلعیده، اما ذاتش بوی تو را می دهد .

همان که دلش با توست اما زود فریب می خورد.

|| أعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ ||

یـــــــــادآوری
.
.
.
.
.

 ||  كُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ.

وَیَبْقَىٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ ||رحمن / 26 -27

همه آنان كه روى این زمین هستند ، فانى مي شوند

و تنها ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى مي ‏ماند .

دارم فکر می‌کنم چقدر می‌توانی صبر کنی برای آدم شدنِ ما؟ …

چقدر می‌توانی تحمل کنی تماشای درد کشیدنِ بهترین‌های خَلقت را،

تا که ما دنیا را رها کنیم و ایمان بیاوریم به تو؟ …

دارم فکر می‌کنم آن روزِ عرفه‌ای که ح‌س‌ی‌ن ات نشسته بود زیر نگاه تو،

و و تو را می‌خواند به نامی که می‌سوزانَد از اعماقِ وجود …

می‌خواندَت: یا مُمسِکَ یَدی ابراهیمَ عَن ذَبحِ اِبنه …

یا مُمسِِکَ یَدی ابراهیمَ عَن ذَبحِ اِبنه … یا مُمسِِکَ یَدی ابراهیمَ عَن ذَبحِ اِِبنه …

و تو تنها سکوت کرده بودی …

چه حالی داشتی آن لحظه‌ای که تو را این‌چنین می‌خواند

و به روشنیِ تمام، آینده‌ای را می‌دید که ابراهیم‌وار،

دارد اسماعیلِ شش ماهه‌اش را به قربانگاه می‌برد …

و می‌خواند تو را و عشق می‌کرد با این قربانی کردنش …

چه حالی داشتی تو …

چه حالی داشت او …

راوی نوشته بود: به پهنای صورت اشک می‌ریخت … ا

گر تو هم دیدنی بودی حتما راوی می‌نوشت:

به پهنای صورت اشک می‌ریختی …

راستی! امروز شنیدم که از شرایطِ قربانی، این است که نباید قربانی‌کننده بزرگش کرده باشد …

نباید جلوی دیدگان قربانی کننده قد کشیده باشد …

راوی نوشته بود: به پهنای صورت اشک می‌ریخت … چه صبری کردی آن روز …

#درد-نوشت-هاي-من